gülünecek yalnızca tek bir tarafı olan video. onu da videoyu izlemez, sadece dinlerseniz yakalarsınız. zira izleyince görüntülerin etkisinde kaldığınızdan şiveye ve konuşulanlara pek de dikkat edememeniz olası.
şimdi günlerdir hakkında yorum yazılan, hatta araştırmacı gazetecilik örneklerinin sergilendiği bu video belki çok sıradan gelebilir. sadece gülünüp geçilecek bir hal almış olabilir. ama ben izlediğimde adını bilmediğim -bilmek de istemediğim- dayakçı kızın dişlerini sıkarak attığı her tokatta mideme yumruk yemiş gibi oldum ve içimde inanılmaz bir öfke büyüdü. içimde duyduğum öfke videodaki herkese karşıydı aslında. kendinde dayak atma hakkını bulabilen kıza, dayak yediği halde hiçbir şekilde kendini savunmayan kıza, medyadaki büyüklerinden gördüğü üzere ve belki de şantaj malzemesi amacıyla video çekimi yapan kıza.
videoyu izleyip de sadece gülebilen insanlara şaşırdım birkaç vakit, yazılanları okudum. aynı dönemde -ki hala devam ediyor- dünyada süregelen bir savaş vardı. ve bu videoya gülen, bu videoyla dalga geçen insanlar üç-beş entry sonra savaşa lanet edip, oradaki haksızlıklardan, felaketlerden, ölen çocuklardan bahsediyordu. şiirler yazılıyordu, ölenlere ağıtlar yakılıyordu.
bu nasıl bir denge? bu nasıl çıldırtan bir denge?
demogoji yaptığımı düşünebilirsiniz, savaş ve bu videoyu nasıl bağdaştırdın diyebilirsiniz. deyin, hakkınızdır. ama bunları derken unutmayın ki; önemli olan ortadaki şiddettir ve bu şiddet ister topla tüfekle, bombalarla meydana gelsin, ister bir elin ayasıyla gözümde hiçbir farkı yoktur.
