Randevu bulabilirsem alıcam. Bir bok değişmedi. Hala sanki herkes yaşamayı beceriyor da ben yapamıyormuşum gibi geliyor. Bir insan her akşam depresyona girer mi. Yine neden yaşıyorum diyorum. Ne gerek var ki. Ne anlamı ne değeri var benim hayatımın. Olmasam ne eksilecek. Ben gitsem kim ne kadar kaç ay üzülecek. Birkaç ay sonra herkesin kafasından sileneceğime eminim. Bazen hala yok olmak ve silinmek istiyorum. Yok olup gitsem ne olur. Bu depresif duyguları terkar tekrar yaşamam.
Problemin ne diyorum. Problemin ne. Neyim eksik ben böyleyim. Belki de sevgi problemim var. Belki de sevildiğim ve sevdiğim bir ilişki yaşasam mutlu olurum. Bilmiyorum. Her şey eskiyor ve değersizleşiyor ve ben hep pişman olup şu ana geri dönüyorum.
Farkı şehirdeyim yalnızım. Kimse yok. Kafa dengi kimse yok. Sevdiğim kimse yok. Keyif aldığım kimse yok. Hiçbir şey yok. Eve dönüyorum bu sefer ailemle anlaşamıyorum. Hep umut ediyorum. Yeni bir yer, yeni bir oda, yeni bir semt ve yeni insanlar. Her şey değişiyor ve ben bu değişimle iyi olacağımı sanıyorum. Ama her şey kötü olmaya devam ediyor.
