"... 14 temmuz 1789'da burasını yıkan öfkeli paris güruhu ve hala 14 temmuz'da o günü bir ulusal bayram olarak kutlayan mutlu fransız kalabalıkları bastille'i, bir despotun iradesini zulüm içindeki fransız halkına kabul ettirdiği kasvetli bir hücrre olarak tasavvur etmişlerdir. Hiçbir şey hakikatten bu kadar uzak olamaz. Bastille var olmuş en lüks hapishanelerden biriydi. Burada hapsedilmek haysiyetsizlik getirmezdi. Nadir istisnalarla içindeki tutuklular rütbelerine göre muamelede bulunulan aristokratlar ve beyefendilerdi. Kral dert yaratan asilleri, fikirlerini değiştirene kadar burada tutardı. Babalar itaatsiz oğullarını akılları başlarına gelmesi için birkaç aylığına bastille'e gönderirlerdi. Odalar tutukluların zevklerine ve imkanlarına göre döşeli, ısıtmalı ve aydınlatmalıydı. Hizmetkar bulundurulabilir ve yemeğe misafir çağrılabilirdi - kardinal rohan bir keresinde yirmi kişilik bir ziyafet vermişti. Beğenilen odalar için rekabet yaşanırdı; kulelerin tepesindekiler kışın soğuk, yazın sıcak olduklarından en az istenenlerdi. Tutukludan hiçbir şey talep edilmezdi. Gitarını çalabilir, şiir okuyabilir, müdürün bahçesinde idman yapabilir ve misafirlerini memnun etmek için menüler planlayabilirdi..."
"... Petro'nun paris'te geçirdiği haftalar sırasında başka bir ünlü kişi bastille'e kapatılmıştı. bu tutuklunun aşağıdaki hotel lesdiguieres'in bahçesine baktığında çarın ağaçlar arasında gezindiğini görmüş olması mümkündür. yirmi üç yaşındaki genç ve huysuz vecize yazarı françois-marie arouet'nin naip ile kızı düşes de berri hakkında yazdığı kinayeli satırlar naibin onu hapse tıkmasına sebep olmuştu. Bu tutuklu kırk yıl sonra voltaire adıyla "büyük petro döneminde rus imparatorluğu'nun tarihi"ni yazacaktı..."
