Her şeyi yalnız yapmayı severim. Yalnız içmek, yürümek, sinemaya, tiyatroya veya herhangi bir yeri gezmek. Biri yanımda olunca yük geliyor. Onun da isteklerini dikkate almak durumunda oluyorsun. Zaten arkadaşım yok. Kızlar çocuksu ve iki sohbet edecek zekaya sahip değiller. Erkekler de çok flörtöz. insanlarla tanışmayı çok severim ama pek iletişimde olmayı sevmem. Hayatımda hiç sohbetini ve karakterini aradığım biri olmadı.
Arkadaşlarımın gezme anlayışı mağaza gezip mal gibi alamayacakları kıyafetlere bakmak ve sosyallik anlayışları içtikleri iki kahveyi Instagram'da paylaşmak. Ayrıca arkadaşlarım aşırı tembel 2-3 kmlik yolu yürüyemiyorlar. Ben bir çıkınca en az 15-20 km yürürüm. Özellikle yaz aylarında. Oturum bir saat milleti inceleyip gülerim ve düşünürüm.
Sürekli dedikodu dedikodu acayip sıkıcı. Bilmem ne kişisi onunla ayrılmış barışmış. Yok edis'le neydi o kızın adı dans etmiş de evliymiş nasıl edermiş. Banane lan. Onlar kim de benim sohbetime dahil oluyor. Bir başkası Instagram'da tanıştığı bir aylık sevgilisinden ayrılmış teselli verme toplantıları. Neymiş herkes mutluymuş herkes aşk yaşıyormuş da kendisi neden bulamıyormuş. Abi ben anlamıyorum bir biraya clubda milletin kucağına atlayıp nasıl sana değer verecek birini arıyorsun. Bir diğeri yok sugar daddy bulmuş da ama clubda biriyle yiyişmiş. Hepsini tokatlayasım geliyor.
Konu nasıl buraya geldi. Yani insanlardan artık tiksiniyorum. Eskiden aklı başında birilerinin arkadaşlığını ihtiyaç duyuyordum. Hatta burdan birkaç kişiyle sohbet etmek keyif veriyordu. Artık kimseyi aramıyorum herkes kafayı sıyımış. Kendimi ayrı tutmuyorum ben de bazı açılardan kafayı sıyırmış bulunmaktayım. Her neyse bursa beni daha yapayalnız biri yaptı.
