Pazarcılık yapardı benim dedem. O kadar yaşlıydı ki pazarda da herkes ona "dede" derdi.
Pazar tezgahını hazır eder etmez sebzeleri poşetleyip tezgahın altına dizerdi ihtiyaç sahipleri için. Onlar geldiğinde ise hiç ikiletmeden çıkarıp verirdi poşetlerden. Babaannem bazen aniden pazara gelirdi ve ilk yaptığı şey tezgahın altına bakmak olurdu; poşet var mı? Diye. Bulduğu poşetleri ise yırtıp tezgaha döker, dedeme bir ton laf ederdi.
Dedem garibanın biriydi ancak gönlü çok ama çok zengindi. Bugün hâla şükrederim babaanneme değil de dedeme benzediğim için. Ruhu şâd olsun dedeciğimin. Bu dünyada verdiklerini alsa yeter o'na oralarda...
