birini sevdiğini anlayınca zaten istemsiz kalıp bekliyorsun. umudun olsa da olmasa da. yan yana olabiliyorsan onu izliyorsun bekliyorsun, sesini dinliyorsun bekliyorsun. akşam oluyor yazmıyor bekliyorsun, yazıyorsun yine bekliyorsun. aklın tamamen onda olduğu için bütün gün sadece durabiliyorsun. bu bir yerden sonra insanı yormaya başlıyor ama vazgeçemiyor da.
olabilecek ayrılıklar sonrasında da zaten o kadar beklediğine de ya pişman oluyorsun ya da iyi ki diyip geçiyorsun.
