Uzun bir süredir çok yalnız hissediyorum. Bu, insan ilişkileriyle doyurabileceğim bir açlık türü mü bilmiyorum. Deniyorum ama nihayetinde baktığımda çemberin en dışında bir yerde kendi kendime konuşuyorum. iş yoğunluğu, sosyal yaşam dengeleri, karantina dönemleri derken tıkandım. Hatalar yapıyorum. Geri dönüşsüz çoğu.
Üstelik beni dışarıdan görseniz bunların hiçbirini düşünmezsiniz. Hatta belki yaşantıma imrenirsiniz, hayatı yaşama şeklime. Şikâyet etmem, enerjinizi yükseltirim, surat asmam. Hep bir gayret içerisindeyimdir.
Seneler geçtikçe birikiyor bunlar. Artık baş edemiyorum paniğimle. Hep uykum var ama hiç uyuyamıyorum. Eskiden yalnızlığımın bir tercih edilmişliği vardı ve yalnızlık anlamlıydı. Şimdi gerçekten şu koskoca kalabalıkta bir ben 'olmasa da olur', bir ben 'her an vazgeçilebilir' gibi. Zalim birine dönüşüyorum küskünlüğümden ötürü. Böyle biri olmaktan çok korkardım. Artık kimseyi suçlamıyorum. Herkes bir başkasının hayatına hapis.
'Kurtulacaksın hissi'm, derdim birine, bir kitapta biri de başka birine demişti. Öyle işte.
