Bazen hala neden yaşıyorum ki diyorum. Günler çok iç bunaltıcı. Düzgün besleniyorum. Düzgün ısınamıyorum. Çok keyifsiz ve mutsuzum. Sağlıksızım. Yataktan çıkamayacak haldeyim. Derslere bu durumda yetişemiyorum. Çalışmaya bile başlamadım. Hem zihnim hem de bedenim berbat durumda. Yarın derslere girmem gerek yoksa devamsızlık problem olacak. Bunlar geçene kadar biri beynimi kapatsa keşke.
Bir süre kendimi, kişiliğimi, verdiğim karar ve hayatın anlamsızlığı üzerine düşünmeyi bırakmıştım. Şimdi sevdiğim insan yanımda yok, ailem yok, kötü şeyleri unutturan Hifanur yok, sağlığım yok, tek keyif aldığım şey spor yapmak o da yok. Sorumluluklarımı yerine getirmiyorum. Yaptığım yanlış davranış ve ifadelerin beni bu hale getireceğini, bu kadar şey kaybettireceğini düşünemedim. ilk defa bu kadar hiçbir şey düşünmeden davrandım. Ve şu an aştığım tüm şeyleri yavaş yavaş düşünmeye başladım. Ama biliyorum ki hiçbir şey sonsuza kadar kötü gidemez ve ben sonsuz kadar mutsuz kalmayacağım.
