gereksizliği saygı duruşunun anlamsızlığındandır. böyle konularda saygı duruşunun hiçbir getirisi yoktur, önemli olan savaşın olumsuzluklarını anlatabilmektir.
yoksa "küçücük çocuk" da dense çocuklar olanı biteni tvlerden, internetten fazlasıyla takip ediyor. takip etmese bile görmemesi mümkün değil bu kadar gündemdeyken. ve küçücük yürekler bunu nasıl yorumlayacaklarını bilmiyorlar.
abd nin ırak ve afganistan işgallerinde şahit oldum buna. öğrencilerim hayallerini yazarken birkaç tanesi "büyüyünce bütün amerikalıları öldürmek isterdim", "bir gün çok cesur olup amerikalılara bombalar yağdırmak istiyorum" "onların kafalarını kesmek istiyorum" gibi cümleler eklemişler yazılarına. kanım dondu nefreti görünce, ve bu ufacık hayal dünyalarında yaşayan her yöne meyilli çocuklar gördüklerini, izlediklerini en uç noktalarda yorumlayabiliyorlar. onun içindir ki eğitim hayatında da bu konuya yer vermek şart, ama bu kesinlikle saygı duruşuyla olmamalı gövde gösterisinden öteye gitmez böylesi.
geçen hafta sınıfımda konu açıldığında ailelerinin özellikle ninelerinin dedelerinin izledikçe ağladıklarından, izlemeye korktuklarından bahsettiler ve konu açılınca hepsi bir ağızdan konuşmaya başladı birikmiş demekki içlerinde. lanetledik savaşı kendimizce, elimizden ne gelir diye düşündük ve ortak fikirle bir karara vardık.
bir metre kar var burada kuşlar sığınacak yer ve yiyecek bulamıyor. aynı şekilde köyümüzün kedileri de birer birer ölüyor. -25lere varan soğuklarda bunca yoksullukla ne gelir elimizden dedik. ve belki alakasız gelecek size ama kuşları kedileri önce bir kereye mahsus, sonra ara ara beslemeye karar verdik. ve ortak bir dua bulduk kendimize :
" allah ım, şu küçücük yuvasız kuşları sevgimizi vererek doyurduk, belki ölümden kurtardık. bize bu merhameti veren sensin. ne olur sen de savaştaki arkadaşlarımızı koru, doyur ve gözet. bu hayrımızı onlar adına kabul et. savaşlar olmasın çocuklar ölmesin" amin...
