11 sene oldu hakan, hakan abi. seni tanıyalı da herhalde 13 14 yıl. artık eskisi kadar aklıma gelmiyorsun ama bunun aramızda bir sorun olacağını düşünmüyorum çünkü biliyorsun hastanede yattığın odanın penceresi arka bahçeye açılıyordu, japon kirazı ağacına. onun gibi oluyor aklıma geliyorsun çok güzel anılar ve üzücü anlar sonrasında ayrılıyoruz. ikimiz de izmirdeyiz, ben ayaklarımın üstündeyim ama sana hiç gelmedim çünkü mezarlıkları hiç sevemedim. haberin yok ama babam vefat etti, ona da pek gitmiyorum. keşke daha çok tanıyabilseydik birbirimizi, şu an artık eşim diyebileceğim insanı bulana kadar ruhumu insaniyet törpüsüyle incelten kimse yoktu senden başka. sen gittin ama törpünün ucu kaldı bende.
değerli insandın, güzel adamdın. messenger'a girsem grupta olur musun hala? belki görüntülü konuşuruz yine.
her sohbetin sonunda sakin ve içten ses tonunla söylediğin gibi; görüşürüz abi kendine iyi bak.
