Kuzenlerimin gözaltlarında hep böyle mavi-yeşil ince damarlar, bazen kahverengimsi bazen de morumsu görünen karartılar vardı. Benimkiler de dümdüz ten rengiydi işte, yüz saat uyumasam yüzümden bi sikim belli olmazdı. Onlara çok özenirdim. Böyle hem hüzünlü hem çekici görünürlerdi (gülmeyin, ben de böyle bir ergenlik geçirdim ne yapayım, çoluk çocuğunuzda çıkar bak, god bless). Neyse şimdi aynaya bakıyorum da artık gözaltlarımda morluklar. Onlar dram filmlerinin başrol oyuncuları gibi görünürlerdi, e porselen gibi bembeyaz pürüzsüz suratları vardı; ben de şimdi yani bakıyorum da aynaya, tam olarak dinlenilerek dövülmüş gibi görünüyorum.
