Yıllarca yaşadım. Öyle bir bilirim ki. Aslında hiçbir şeye üzülmeyen ve sürekli şakacı, neşeli olan biriydim. içeride ölüyordum. Bunu anam babam bile anlamazdı. Fark etmedi zaten. Yanlarında yaşamaya başladıktan sonra ufak ufak bendeki mutsuzluğu fark ettiler. Bir sorun mu var dediler. Yok dedim, normal halim. Şaka sandılar tabi. Daha da sormadılar. işlerine de geldi.
Öyle yani. Bu kadar mutsuz olduktan sonra bordo bereli oluyorsun. Annem babam dayım kardeşim ve arkadaşlarım, genelde benimle dertleşir, bazıları akıl alırlar. Konuşmak iyi geldi derler. Çok geniş bakıyorsun derler. Demem ki, mutsuzluğu iliğime kadar yaşadım. Sökmez artık. Anlat yorumlayayım. Hahaha öyleyim tabi, işe yaradıysam ne mutlu derim. Haksızlık bu. Ben defalarca gözlerinin önünde ölümü hayal etmiş biriyken görmeyişleri ama benim en ufak takdir görme ihtiyaçlarında bile bunu hissedip yardımcı olmak istemem. Bok gibi insanım ama iyi yönlerim de vardır. O kadar da yüklenmeyeyim kendime. Bunlar beni özgürleştiriyor aslında. Bana atılan kazıklar.
