şimdi 27 yaşında biri olarak ben bu kategoriye giriyorum. tabii bugüne kadar sevgilim olmasını elbette isterdim. fakat kısmet olmadı. bu büyük bir eksiklik mi diye sorulursa, evet bence çok büyük bir eksiklik. gençliğimin en güzel yıllarında sevme ve sevilme duygusunu bir arada tadamadım. yıllarca kimsenin elini tutmadan el ele tutuşarak gezenleri izledim. bir yandan da sosyal çevremin kasıtlı veya kasıtsız psikolojik baskısıyla baş etmeye çalıştım. bir sevgili sahibi olmak hayal ötesi bir şey gibi geldi bana hep.
ama meseleye sadece bir ilişki sahibi olmak mantığıyla bakmadım. olacaksa uygun biriyle olmalı. mutlu olunmayacaksa bir sevgili edinmenin de hiç anlamı yok. yoksa sevgili olsun taştan olsun diyecek olsaydım şimdiye kadar 1-2 kere bile olsa olurdu. böyle bir fırsat elime daha önce geçti ama mutlu olamayacağım bir işin içine girmedim.
eğer belli bir yaşın üstündeyse hiç sevgilisi olmamış erkek, kesin yargılarda bulunmayın. hikayesini dinleyin, öyle karar verin. bir tercih mi, bir zorunluluk mu, yoksa ikisinin karışımı mı?
edit: alttaki arkadaş da yaşadığını anlatıyor işte, herkesin hikayesi farklı.
