okumamak genetik hafızaya işlenen bir korkunun inkar ediliş biçimidir.
cehalet mutluluktur sözünde gizlenen gerçek de bu korkudur.
korku belki de utanç şeklinde yaşanıyor (utanma da bir korku biçimidir ve utanma sadece ahlak olgusu ile ilişkili bir durum değildir) ve bu utanç için sığınılacak liman bilmemek olmalı.
bilmiyordum demek; cehaletin en güçlü savunma kalkanıdır. cehalet bir utanç olmaktan çıkıyor.
yazık ya bilmiyor hoş görüşü, ceza da hafifletici sebep...
oysa insan ne kadar okursa o kadar cahil ve bilgisiz olduğunu anlar.
anladıkça genetik hafızasında gizlediği yok saydığı unuttuğu-unutmaya çalıştığı korkularını yaşar.
düşmekte olan bir uçakta ve öleceğiniz kesin olan bir ortamda sakinleştirici-uyuşturucu alıp sızmış uyumayı mı tercih edersiniz yoksa uyanık bilinçli olarak ölüme gitmeyi mi?
işte, yaşamda ölüme yok oluşa giderken genetik hafızanızda olan yok oluşlar ölümlerin bilinci ile mi gitmek istersiniz yoksa hiç bilmeyen okumayan anlamayan farkında olmayan bir bilinçle mi?
