"Bazı geceler ertesi gün ise gidecek oldugumu düşünmek ağlamama neden oluyor" Cumlemi biraz acacak olursam: muhendis olmama ragmen fabrika iscisiyle ayni sartlarda calisiyor olmaya daha ne kadar dayanabilecegim bilmiyorum. Kutuphanede sabahladigim aksamlar, yazdigim raporlar, ingilizce sunumlar aklima geldikce hepsi bosunaymis diyorum artik. Cok daha basit bolumlerde ogrencilik hayatini dibine kadar yasamis olup uzerine cok daha rahat sartlarda daha iyi maasli isi olan arkadaslarimi gordukce kendimi bir yerden atasim geliyor. Her seyi daha da cikmaza sokan ise gercekten paraya ihtiyacim olmasi. Her gece aglayip, her sabah bana sunduklari sartlara itiraz edemeden calismaya devam ediyorum. Bakalim nereye kadar dayanabilecegim.
