32 yaşımdayım. Sağ olsun babam sayesinde muhteşem bir çocukluk geçirdim. Neredeyse herkesin hayali olan çocukluk yılları yaşamışımdır sanırım. Aklım şunu da yaşasaydım diye kalmadı bir yerlerde. Her istediğime onun verdiği kararlar ve tarihlerde sahip oldum. Babam söz verirse yapardı.
Gel zaman git zaman küçük kızı aşık oldu biriyle evlenmek istedi (yaş 23) babam da çok sevdi o çocuğu herkes evlenecekler zamanı gelince diye beklerken büyük bir travmatik #aldatma hikayesiyle ayrıldık ne O ne de ben bir daha bir araya geldik.
Demiştim ya babam da çok sevmişti O'nu diye yüreklendirmişti beni çoğu zaman O'na hak vermişti derken bu elem hadise ortaya çıkınca ben nasıl fark edemedim durumu diye önce sarıldı bana ama sonraları kendine olan öfkesini benden çıkarmaya başladı.
Konuşmadı. Hep sen yapamazsın, sen yetersizsin, sen sabremedemezsinlerle doldu cümleleri. Ben olmasam sen ne yapabilirsin ki'lere kadar dayandı hatta. O'nun verdiği parayla hayatıma devam ediyor ne derse onu yapıyordum yine de. Halbuki ben O'nu çok sever O'nun sevgisinden ve onayından başka kimsenin sevgi ve onayına ihtiyaç duymazdım.
Aradan geçen yıllar içerisinde ben bayrak çektim kendi ayaklarımın üzerinde durmaya başladım. Kan kustum euheuheueuhu vişne suyu bu dedim tırnak içinde hem de. Çok süründüm ama ben çok iyiyim dedim hep. Şovumu kimseye değil babama yaptım ve o sırada yine aynı ben bu süre zarfında bu kez de kötü adamlarla karşılaştım. Kimilerinden kaçtım kimilerine yakalandım. Ama hepsinde ya babamı aradım ya da babamdan kaçtım. Bunun bıraktığı izleri tarif etmem affınıza sığınarak mümkün değil benim nazarımda.
Gel zaman git zaman ailece büyük bir sağlık sınavından geçtik annemle alakalı. Çok şükür şuan kendisi iyi bundan tam 3 ay önce. Önceleri babam konuşmadı ben konuşmadım. Evde iki kişi merhaba bile demiyor birbirine kaybetme korkusu beni içime kapatır insanlardan da daha uzaklaştırırken babam yediğim yemeği, uyuduğum uykuyu merak eder olmuş.
Yine burnundan kıl aldırmayan adam bana kendince yemekler hazırlamaya başlamış seversin demiş kağıt helva almış gelmiş ama ben aynı ben. Annem yanımdayken babam yoktu babam yanımdayken annem yok bu korkunç dengesizlik içerisindeki denge beni daha yıpratıyor ve kırıyordu kendi içimde.
Sonra aldı annem beni karşısına baban çok pişman yaptıkları için bize dedi. Ağladı bir iki damla içim ezildi burnumun direği sızladı birkaç defa dinlerken bundan sonra sen de baban da yine bir arada olacaksınız dedi.
Annem her gün işe giderken camdan bakar, el sallar, öpücük atardı önceleri annem söylemiş babam yapmaya başladı şimdi ikisi birlikte çıkıyor pencereye. Babam hayırlı işler kızım diyor sabahları, akşamları gel çay içelim nasıl geçti günün diyor. Bakıyor ben yorgunum hadi uyu sen seviyorum seni diyor.
Ve ben 9 yıl sonra son 3 aydır babamla iletişim kurabiliyor hayallerimi anlatabiliyor hatta bazen dedikodu bile yapabiliyorum.
Demem o ki her şey karşılıklı.
iyi bir adım atmak için başınıza müsibet gelmesini beklemeyin.
Belki muhteşem bir iletişim olmayabilir ama en azından iletişimde kalın benim gibi çekilmeyin kenara. Çıkın odanızdan nasılsın diyin mesela.
ilkinde olmasa birkaç defadan sonra onlar gelip soracak size nasılsın diye.
Sonuç olarak evet hala yalnızım, hala ailemle yaşıyorum ama gerçekten eksiksiz ve mutluyum. Kötü adamları hatırlamıyor ve hayatıma almak istemiyorum. Çünkü babamın sevgisini dolu dolu hissediyorum.
Vakit ayırıp okuyan herkese sonsuz teşekkürler.
