Çocuklar, ellerine tutuşturulan kırıntıyla mutlu olmasını bilirler. Büyümek çocukluğumuzu bizden alamaz; sadece hayallerimizden vazgeçmemiz için bizi kandırmaya çalışır. Üstelik bunu çoğu kez başarır da. Pinokyo'nun ve gitmek için sabırsızlandığı Oyuncaklar Ülkesi'nin bizim durumumuzdan iki farkı var: O yalan söyleyince burnu uzuyor; bir de defalarca kandırılsa bile, hayallerinin peşinden gitmeyi asla bırakmıyor. Bizler ise; burnumuz Kaf Dağı'na erişmiş halde, sonu olduğunu bildiğimiz çirkef için hayallerimizden vazgeçiyoruz. Tahtadan veya mekanik değiliz diye övünsek de boşuna. Kim gerçekten eşeğe dönüşüyor, çözemiyorum. Safça inanan mı; yoksa gönüllü kandırılmak isteyen mi?
