boşuna çabadır. kendi üzüldüğünüz ile, kırıldığınız ile kalırsınız. ayrılmak isteyen kadınsa ne yaparsanız yapın asla geri dönmeyecektir. bunu sadece sevgili anlamında değil, eş anlamında da söylüyorum arkadaşlar.
çok üzgünüm sözlük.
bu süre zaafında yıpranan siz olursunuz, umut ederseniz yüreğinize bir çırpınma olur ama nafiledir. araya tüm akraba/eş/dost insan hatta çocukları bile koyarsınız ama sonuç değişmez.
kafanızda plan yaparsınız, şunu şöyle şöyle yaparım ikna ederim. bütün gün boyunca planlarınızı güzel güzel işletirsiniz, midenize sevgi kelebekleri konar ama yine yeniden red kararı alınca o sevgi kelebekleri hüsrana dönüşüp, midenize oturur.
20 sene 9 ay 24 gün önce tanışmış olduğum, ve 17 sene 6 ay 12 günlük yastığımı baş koyduğum eşimle az önce ayrıldım. aslında ortada hiçbir şey yok, bakın bu son mesele çok basitti. araştırdım, uzmanlar bunların içinde birikim olacağını söylemişler. yani bir yerden sonra en ufak bir şeyde gümlüyorsunuz arkadaşlar.
eşim kendisini aldattığımı düşündü, kafasında hep öyle kurguladı ama asla öyle bir şey olmadı. kendi kafasına göre beni ilk yakaladığı zaman 2011 yılıydı. mahalleden bir kızın tansiyonu düşmüş, kaldırmış ve kolundan tutarken eşim bizi o halde görmüştü. kendisine defalarca anlatmaya çalıştım ama olmadı dinlemedi. sonra 2 hafta sonra affetmişti.
yine 2015 yılında bir kızla mesajlaşmalarımızı görmüş. beyhude. aslında kızla öyle aşk maşk mesajı bile yoktu.neyse gerçekler yine ortaya çıktı ve yine affetti. aslında affedilecek bir şey yapmamıştım.
ilk önce covid vakaları patladı. bütün cafeler, restaurantlar kapandı. eşim arkadaşları ile sık görüşürdü. bu süre zamanında hiç onlarla görüşmedi. sonra kapanmalar geldi. eşim covid günlerinde hergün ağladı. evet. covid var diye bir insan her gün ağlar mı. o ağladı. bunalmış, bilmem ne...allah her zaman beterinden korusun dedim. sakin ol. iyileşenler var, her covid olan ölmüyor dedim. dinletemedim. ben allah beterinden korusun dedikçe o daha beter ne olabilir dedi ve 1 sene sonra babası amansız akciğer kanseri hastalığına yakalandı ve babasını 6 ay sonra kaybetti.
zamanında eşimin üstüne belli bir miktar para atmıştım (140 bin tl) eşim babası hastalanmadan önce iş yeri açacağını söylemişti. bende 25 yıldır esnaf olduğum için, insanlarla uğraşmanın zor olduğunu, esnafın kan ağladığını hiç bir şeye vaktinin kalmadığını anlattım. yine dinlemedi.
cafe açacaktı ama kapanmaları ve masrafları(eleman-ssk-dükkan kira-stopajlar vs vs...) vaz geçti. ve kıyafet üzerine dükkan açmaya niyetlendi. tekrardan son konuşmamı yaptım. yapısından ve inatçı ağır kişiliğinden dolayı her mantıklı söylediğimi red etti. sonra butik açmaya karar verdi.
dükkanını açtıktan sonra bunalımları daha da arttı. istediği işi yapamadı, parası yetmedi, tuttu dükkanı başka yere taşıdı. daha kalabalık caddeye. fakat aramız şiddetle doğuyordu. ben bunu o ilk lafımdan (esnaf kan ağlıyor) olacağını düşündüm. bazen 7 gün sevişmedik, bazen saatlerce seviştik. çılgınlar gibi.
bir cumartesi akşamı bana ayrılmak istediğini söyledi. daha önce de demişti. tamam madem öyle sen düzenin bozma dedim ve evden çıktım. dükkanda yatmaya başladım. 3 gün eve uğramadım. sonra çocuğun bilgisayarı geldi, onu götürmeye gittim ve benimle şiddetli biçimde ortada hiç bir şey yokken kavga etmeye başladı.
bir kaç günde evde kaldım, belki bir şeyler değişir diye ama ben geldiğimde herkes odasına çekiliyordu, eşim odasının kapısını bile kilitler oldu. çocuklar bana köpek muamelesi yaptı.
eşime acıdım. çocukların geleceğine acıdım, günlerce ağladım. araya olmadık kişiler koydum.
beni bu zamanda hiç ama hiç kimse aramadı. o çok sevdiği evladından ayırmadığı anası bile aramadı. kızına demiş ki sen aklı başında insansın, sen daha iyisini bilirsin. ne karar verirsen ver, ben arkandayım demiş. 4 kız, 1 erkek, 3 halası, 1 anası, 3 amcası ve 5 arkadaşı beni hiç kimse aramadı. çocuklarım bile aramadı.
dün şeker komasına girerek hastanelik oldum, hastaneye bile gelmedi kimse!..ben size ne yaptım ki. kocanız öldü, babanız öldü hastaneye ilk ben koştum. seni örümcek soktum kucağımda hastanelere götürdüm, sabahlara kadar başında durdum. cenazeniz oldu her şeyi ben üstlendim. ne ypatım ben size lanet olasıcılar.
madem öyle dedim siz kazandınız. anlaşmalı boşanma ile boşandım. hiç bir nafaka ve ev araba daire tarlamı istemeyeceğini ve sonradan da dava açmayacağını bildirdi.
oturduğu evin kirası faturalar dükkan kirası bağkur sadece 12.000 tl. bunun sigarası, yemesi, içmesi, giyinmesi hariç!
giyimciler %100 karla çalışıyormuş, aklı sıra kendini öyle kandırıyor. çocuklarına çok güzel şekilde ben olmadan da bakarmış. topladığı para günlük en fazla 350 tl. hepsi kar olsa 10.500 tl.
şimdi soruyorum sözlük, ayrıldım, üzgünüm kalbim çok kırık ama hala acıyorum. söyleyin bana ben ne yapayım?
