Şuanda ben bunları yazarken bile ohoo bir sürü ilişki çoktan bitti bile. Bunun bu kadar doğal olduğunu bilse de insan kendi ayrılığı en zoruymuş gibi geliyor. Ben şuan 9. gündeyim. Evet günleri saydım. Suç mu ? Epey üzüldüm. O bahsedilen tüm evrelerden geçtim ve geçmeye de devam ediyorum. Bugün ilk defa biraz sakin hissetmeye başladım. Yarın dellenmeyeceğim anlamına gelmiyor onu da biliyorum. Çok özlüyorum açıkçası. Güzel ve paylaşım dolu bir ilişkiydi. Ama eğer zannettiğim gibi olsaydı çoktan problemlerimizi çözmüştük. Hepimiz her ilişkide problemler yaşayacağız ama samimi bir sevgi varsa aramızda birbirimize kıyamayacağız. Belki de daha çok seveceğim birileri hala vardır. Aman kafam karışık işte. Anlayın yahu ayrılık acısı çekiyorum ve uğraşıyorum.
edit: 15.gün. Her şey çok değişken gidiyor. Öfke, çaresizlik, özlem, kendi hayatıma yönelme isteği, kendimle ve yaşamımla ilgili aydınlanmalar, bir dönem benim açımdan aşırı sosyalleşme denemeleri, bazen evde kös kös oturma isteği...Bugün yine özlem duyuyorum. Ona dair fikirlerim de epey değişken. Beni bu denli üzeceğini hem biliyor hem bilmiyordum.
