bazen bir çocuğun her şeyidir, yaşama bağlanması gereken tek bir şey.
ana sınıfının, çocukluk kokan yıllarında elinde ki bir sarı ve avucundan hafif taşan bir bisiklete sahipti deniz.
onunla oynar, yatar, kalkardı.
kimselere vermezdi, tek konuşabildiği, paylaşlabildiği, canlı olarak varsaydığı oyuncaktıdenizin hayatında.
bir de piç mi piç arkadaşı vardı, her suçu bu garibana atan, bir gün yine kızlara parmak çakıp kaçtıktan sonra öğretmenim deniz yaptı demişti, deniz de yok diyemedi bi güzel dayak yedi.
öcünü almıştı ama o piçten bi güzel dövmüştü, ama nerden bilirdi ki pisikletini çaldığını.
baktı ve yoktu işte içinden, -piiiiiiiiiiiiiçç, dedi ve sustu.
hemen ardından evine doğru gitti, havalı tüfeğini alıp denizin evine gitti ve bağırdı.
- dışarı çık orotpu çocuuu diye, kapıda yusuf hayaloğlunun ah ulan rıza şiirinde anlattığına benzer bi kadın çıktı ve ne küfür ediyon dedi, pisiketimi çaldı versin dedim ve içerden getirdi, öyle bir baktım ki o anda gözlerine, bir daha bakamadı nedense.
eve gitti deniz amcasının yeni aldığı uzun torosun arkasın da bisikletiyle oynamaya başladı, aradan beş saat geçti ve annesi bağırdı. - yemek hazır gel artık.
eve girdi yemeğini bi aceleyle yedi ve dışarıya çıktı işte o anda, dünyadan umudunu kesti, her şey gözünde unufak olmuştu, zira uzun toros yerinde değildi.
hemen koştu baktı ve bisikletinin heryeri kırık döküktü, işte o andan beri hayattan bütün ümidini kesti ve sustu bi daha asla konuşmadı.
