gönül kırıklığı olan, okuduğu bölüm ve arkadaşlarıyla umduğu bağı kuramayan öğrencidir. benim üniversite ile ilgili böyle bir durumum var, paylaşmak isterim.
ben köklü anadolu liselerinden birinden mezun olduğum için, önemlidir arkadaşlar. ne önemlidir, yıllıkta ne yazdı, kim yazdı, nasıl yazdı, ben ne yazdım, nasıl yanıt aldım vs. istanbul üniversitesinin güzide bir bölümünde okuduğum arkadaşlarıma da, ciddi emek harcayıp yıllık yazıları yazdım. karşılığında ise..
ya hiçbirşey gelmedi, ya bir yazı yazılmış, duygu barındırması beklenirken şöyle bir uğranıp geçilmiş. bir tanesine aramızdaki bir şakayı hem de küfrü sansürleyerek koymuşken, komple çıkartmış. bir tanesi sayfamda yer yok falan demiş. alt sınıflardan yakın olduklarımdan rica etmiştim, ölü taklidi yaptılar.
ben de başlarım öyle işe diyerek yıllık sayfalarına dahil olmadım. ne olacağım, dönüp bakmayacağım yıllık sayfasından ne hayır gelir. biri ikisi meşhur olmuş dönem arkadaşlarımı yakınlarıma işaret edip göstermem olur biter. mezuniyete gelince..
aynı şeyler geçerlidir. lise mezuniyet kutlamaları içerisinde beni en çok buran, geren, ailelerin de geldiği kep atma töreniydi. okul bahçesindeydi ama, aşık olduğun kızla yan yana gelemezsin, şöyle içinden geldiği gibi sarılamazsın, aile gelmiş salak kardeşim kendisini görmek istemem diye gelmemiş, anne baba desen zaten ayrı frekanslarda..
üniversitede de kep atma törenini hipodromda yapacağımızı duydum. lan en son balık istifi bir yerden bir yere 19 mayıs törenlerine hazırlıkta gittik, o gidişin travması kalkmadı üzerimden yıllarca. böyle saatlerce sırada beklediğin, allahın günü tören olacak da müdür gelecek de konuşma yapacak. onun çok büyük çaplı ve dolayısıyla daha kontrolsüz olanı. sonra da hipodrom çimlerine kep attığını konuşacaksın. gitmedim arkadaş, gitmem öyle etkinliğe.
