bazen yaptığım tüm saçmalıkları, tüm iğrençlikleri, aşağılıkça hayatımı gözümün önüne getiriyorum baba. bütün vücüdumu saran o tarifi imkansız pişmanlıklarla baş başa kalıyorum. ama bir iki saniye bile geçmeden aradan, senin bize yaşattıkların geliyor aklıma. geliyor ve ben sanki seni cezalandırıyormuş gibi yaşadıklarımdan gurur duymaya başlıyorum. hak ettin sen bunları diyorum!
ama etmiyorsun baba. babacığım..
hala sesini duyduğumda sesim titriyor. her ayrılışta kanım donuyor. çok seviyorum seni baba. çok seviyorum. birinin uğruna ölmek ancak bu kadar içten olurdu baba ölmem gerekseydi eğer...
yaptıklarım için bir gün beni affedebilecek misin? her şeye rağmen yavrum diyecek misin?
