sadece mutsuzluk olsa çözümü olabilir ama mevzu daha derin. çocukların yarısı mantar gibiler ne söylenen bir şeyi anlayabiliyorlar ne pratik zekaları gelişiyor. çözüm bulamıyorlar yani önlerine çıkan sorunlara. hayatın gerçeklerinden kopuk büyüyorlar. sebze meyve protein gibi şeylerle pek muhatap olmuyorlar. alayı karbonhidrat ağırlıklı beslenmek zorunda bırakılıyor. ailesi ortalama ve üstü olanlar hamburger pizza gibi şeylerle, ortalamanın altında olanlar direkt makarna ve ekmekle besleniyor.
bu mevzuda akp nin rolü ne dersek ; ülke standartlarını hükümet belirliyor malum. hükümet isterse vatandaşının hayatını kolaylaştırıyor isterse zorlaştırıyor. bizim hükümet maalesef bir avrupa ülkesi gibi vatandaşının hayatını kolaylaştırmak yerine zorlaştırıyor. kendileri ve aileleri lüks içerisinde şatafat içerisinde yaşıyorlar çocukları her türlü gıdayı alıyor hemde fazlası ile. eğitimlerini avrupada amerikada sürdürüyorlar geleğe dair pek bir endişeleri yok. ama sıradan vatandaş bunları sağlayamıyor normal olarak. sürekli geçim sıkıntısı ile boğuşan mutsuz bir ailenin çocuğu mutlu olabilir mi ? nadiren.
velhasılı bu mutsuzlukta bu umutsuzlukta payları yüzde 51 ise siyasilerin payı da en azından bir yüzde 49. kişisel çıkarları için ülkedeki insanların ruh sağlığını bozdular yıllardır. herkes birbirine düşman. hatta aile içerisinde bile hiç kimse birbirine tahammül edemiyor artık. böyle evlerde büyüyen çocukların mutlu olması mı daha normal mutsuz olması mı.
