ben de genellikle türk sanat müziğinden ayırmam radyolar ve solistler de pek ayırmaz.
aynı programda tatyos efendi de çalıp söylerler, kaynak ta.
gerekli midir bilmem. ayırmakta bi mahsur yok ayırmamakta da.
lakin şunu söyleyeyim.
bu tür müzikteki derinlik, çeşitlilik ve sözlerdeki derin anlam ve ifadeler hiç bir müzik türünde yoktur.
bu savımda iddalıyım.
şahsım radyo çağı çocuğudur.
okul dışında her yerde radyo sesi ile büyüdük.
o evin, işyerinin, kahvenin bir parçasıydı.
dinlemez gibi görünürdük belki ama o yavaş yavaş içimize işlemişti.
10 yaşlarında çocukken bile kulak verirdim bu tür musikiye.
dinlemekten başka en ufak bir ilgim olamadı. ne enstruman ne söylemek ama çok dinledim.
şimdi bu yazdıklarımı okuyanlardan o müziğin nesini dinledin la diyenler olabilir.
dedim ya içine doğduk biz seçmedik ama alıştık sevdik.
ayrıca ayıktırayım.
bu müzik pusuya yatmış sizin 50 li 60 lı yaşlarınızı bekliyor.
bir gün kendinizi dede efendi dinlerken kendinizden geçmiş olarak bulursanız sakın şaşırmayın.
gayet hoş bi durumdur.
bir de şunu ekliyim.
yabancı müzik dinleyenlerin bazıları, "sözlerin hepsini anlamıyorum ya, hüzünlü acı sözler de olsa dokunmuyor, nameye odaklanıp dinleyebiliyor, üzülmüyorum yani üzülmemek için türk müziği dinlemiyorum" diyor.
işte klasik türk müziği tam onlara göre. dinleme listelerine ekleyebilirler.
