günledir aynı fotoğraflara bakıyorum...
hergün bilgisayarı açıyorum ve oturup her ayrıntısıyla kafama kazıdığım fotoğraflarına bakıyorum... tekrar tekrar...
sıcacık iki damla yaş düşüyor ellerime...silip o yaşları tekrar ilk fotoğrafına dönüyorum.
sonra dayanamayıp telefonu elime alıyorum.. arasam n olur ki diye kendi kendime sorup duruyorum. arasam, anlatsam aklımdan geçenleri, fotoğraflarına değil sana sarılmak istiyorum desem, ben seni seviyorum desem dinler misin beni ya da gerçekten anlayabilir misin? yoksa yine her zaman yaptığın gibi umursamaz davranır daha mı çok acıtırsın canımı?
var mıdır gerçekten hayatında birileri? bağlanmaktan,sevmekten hala o kadar korkar mısın?
değişmiş midir gözlerin,ellerin, sesin? değişmiş midir o acımasız halin? gelsem beni bu sefer gerçekten ama gerçekten sevebilir misin? ya da gelmemi ister misin?
bu böyle bilmem kaç aydır bilmem kaç gündür, bilmem kaç saattir devam edip gidiyor. tüm bunlara son vermeyi, gerçeğim olmayı ister misin? keşke istesen... istesen ve beni çıkarsan bu karanlık çukurdan... ben bu yazıyı san yazdım. adam olamasan bile... adam olmadığını bilsem bile... sevmemem için gereken herşeyi yaşatsan bile...
