günümü gün edeyim, onunla sevişeyim şu da yarına kalsın kafasındaki erkekleri baz alarak ortaya atılmış genellemedir efenim.
mesele gerçekten değer vermek ise eğer her iki cinste ilişki sürecince aynı özveriye sahip olabilir ama bittiği andan itibaren bir kadını tanıyamazsınız. çünkü kadın bir erkekle yolunu ayırdığı andan itibaren o erkeğe karşı hiçbir acıma, kadir kıymet bilmek, erkeğin üzülmesine ve kendisini ısrarla geri istemesine karşı duyarlılık gibi duyguları olmaz. erkek ise tam tersine ilişki bittikten sonra aylar geçse de özlem duyar, sevdiği kişi "hayati önem taşıyan" cinsten bir çağrıyla yanına çağırsa duyarsız kalmaz.
garip, çok garip.. kadın severken, ilişkinin başında ve ilerleyen zamanlarında ya da erkeğin terk etmesi durumunda söver sayar, sülük gibi yapışır ve erkek buna kadın gibi duyarsız kalmaz.
kadınlar kendileri acı çekerken holokostu yaşıyormuşcasına hissettirirken bir erkeğin acısı ise asla önemsenmez. bu açıdan kadınlar biraz çocuktur aslında.
bütün bunları mantıklı bir açıklaması şimdilik şöyledir; kadın seçen ve çok fazla rağbet gören bir varlık olduğundan yaşadığı duygusal boşluğu, sevilme(gerçek anlamda) ihtiyacını kolayca karşılayabilir. ama bir erkek bunu çok kolay aşamaz. duygu barındırmayan sadece tensel olan deneyimler ise sadece anlık bir ihtiyacı giderir, günün sonunda erkek yine yalnız hisseder, sevgisizdir, hep yine o kadına özlem duyar. çünkü gerçekten sevilmek her zaman kolay değildir bir erkek için; kadınlar çoktan kendisi için pervane olan ve aralarında kendisini gerçekten de seven erkekler arasından birini tercih etmiştir bile.
