Birgün böyle delirecem kesin. Şehir meydanındaki asla çalışmayan berbat yeşil sulu fıskiyeli havuzun kuzeybatısındaki kırık taşın üstüne oturup şaçlarımı tek tek koparıp yüzdürecem. Sonra da bir tane güvercin yakalayıp konuşçam onunla. Güvercinlerin gözleri çok güzeldir. Belki o da tüylerini yüzdürür ne bileyim? Oturur havanın kararmasını bekleriz. Havuzun batı kısmı boyunca uzanan çınar ağaçları konuşmaya başlar anca. O zaman kalkar giderim. Çınarları dinlemeyi sevmiyorum. Güvercin çınarı sevecektir ama. Mecbur güvercin senden ayrılmalıyım. Benim evim güneydoğu'da hava kararmadan evde olmalıyım. Yoldaki camlara asla bakma. içinden anlamsız gülücükler çarpacak yüzüne. Sen gülmüyorsun ki. Neymiş bu kalabalık. Kimsin bilmiyorum ki ama bu sefer olmasa bile muhakkak bir dahaki sefere elimde bir çiçek olacak. Sen hâlâ kimseden bir çiçek almadın mı yoksa? Eve gidince makasımı bulmalıyım. Mavi makasın canı kahverengi koltuk örtülerini gizliden kesmek çekiyor. On gündür bana bu derdini söyleyecekmiş meğer. Bilmiyordum, dün gece uyumadan önce bir türlü kapanmamasından anladım. Mavi makasın canı çeker kahverengi şeker almayalım. Evde birileri varsa yanarız. Güvercin kokusu sinmiş üstümüze, güvercin kokulu kadın sevmezler. Onlar da haklı nerede görecekler de sevecekler.
