hayatını kaybedenlere bir kez daha rahmet okuduğumuz gündür. rabbim bir daha yaşatmasın diyeceğim ama hayatın gerçekleri dolayısı ile yaşayacağımız da kaçınılmaz bir gerçek..
99 senesinden beri ne zaman bugün gelse o sallantıyı hissediyorum gene psikolojik olarak. uykuda yakalanmış olsam bir nebze daha hafif mental hasarla atlatabilirdim belki. hani ilk 20-30 saniyesi ne olduğunu anlamadan geçebilirdi belki. ama tamamını ayakta geçirince saniye saniye ruhuma işledi bu deprem. o 45 saniye 45 dakika gibi geldi. binanın artık sağa sola mı öne arkaya mı tam kestiremediğimiz o hareketlenmeleri, insanların çığlıkları, mahallede bulunan ve çok eski olup zaten yıkılmak üzere olan 1 binanın çökmesi, o çöküntüden çıkan toz tabakası, evin camlarının zangırdaması, tuğlaların gıcırdaması.. doğanın gücü karşısında insanoğlunun zerrece gücünün olmadığını o yaşlarımızda zihnimize kazıdı. hiçbir şey yapamıyorsun lan hiçbir şey. kaçamıyorsun saklanamıyorsun engelleyemiyorsun.
depremden sonra görevli olarak avcılara gittik. hemen ertesi gün. o binalarda oluşan yarıklar, çöken binalar, insanların korkusu. sonrasında deprem bölgesine de gittik orası çok çok daha büyük kalp yarası bıraktı hayatımızın kalanı için.. insanoğlu ne zaman akıllanır bilinmez ama doğa ile şaka olmaz. yaşadığın yapıları 3 kuruş fazla kar edeyim diye sakat yaparsan deprem çökertir. evini dere kenarına yaparsan sel alır götürür. ormanlarını koruma altına almaz isen yangınlar onları yok eder. kimyasallar ile fosil yakıtlar ile atmosferin anasını bellersen dünya sana karşılığını çok daha ağır ödetir. ağaçları kesersen doğa sana karşılığını beş yüz tane farklı ceza ile keser..
