Bir zamanlar karayı ak eyledim:Ak sakallı zâtın,öğrettiğini belledim.Çocuk saffetim ne bilirse,onu söyledim.Bir kutlu kişi gibi güzeldi sözüm.Ay gibi temiz,nur gibi parlaktı yüzüm.Kimsenin takati yoktu sözüme söz etmeye.BENse azmettim,SEN'in sözünü öğrenip,özüme dönmeye.Anlamasam da lisanı,kelâmınla gönlümün tahtında buluştuk.Kararmadan hemen önce,ruhumun zindanında konuştuk.Bir zaman sonra,alemin girdabına kapıldım.Felek denen hadsizin,kollarına atıldım.Zorla da değil,bile isteye.Gönlümün ziyası başladı,kararıp sönmeye.SEN'ce ayan her hâl,hâşâ,unuttu sanmadım.SEN'den ulu yok,tek bunu kavradım.Ne verirsen kabulüm,gayılim SEN'den gelene.isyanımsa;aczini bilmeyip,SEN'in kullarını kakıp itene.
