hiç gerek duymuyorum ya. hiç duyamadım. çocukken de duyamadım. korkamadım da muhtemel allahtan. o fikri sevemedim. yaratılmış olduğuma dair bir veriye asla ulaşamadım. derin bir felsefi temelim yok yani. üç dinin temel metinlerini okudum. üzerlerine çalıştım ama hayır. inanma çabam büyük bir tiksintiyle sonuçlandı. tevrat'ı ilk okuduğumda çocuktum. "bu yok edilmesi gereken bir kitap" dediğimi hatırlıyorum. böyle bir sertliği kalbim de midem de kaldırmadı. bilhassa tesniye, beni derin bir tiksintiye uğrattı. katliamı, yalanı, riyayı, arkadan iş çevirmeyi, saldırganlığı böylesine yücelten bir allah asla benim allahım olamaz. "rabbinizin emriyle avucunuza bırakılmış halkların tümünü yok edeceksiniz"i sapıkça buldum. "onlara acımayacaksınız"ı dehşetle karşıladım. "o halkların krallarını bile köleleştireceksiniz ve adlarını göğün altından sileceksiniz"i sadistçe buldum. tesniye tümüyle bir rezalettir.
tanrı var olsa da beni ilgilendirmiyor açıkçası. kafası böylesine karışık bir allaha katiyen iman edemem. gerekirse o bana etsin. ama ateist değil de bir tesit olsaydım; "Oysa biz güçsüz düşürülenlere, mazlumlara, çaresizlere lütufta bulunmak, onları ülkelerinin mirasçıları kılmak istiyorduk" diyebilen kuran'ın allahına inanırdım.
kasas, sosyal adalet fikrinin neredeyse ilk örneğidir.
