tahsilsiz ve ortalama zekalı biriyim. aydınlanmanın diyalektiğini konuşacak değilim. ancak son derece sinik, korkak, tırsat, tedbirli, devamlı surette tetikte ve teyakkuzda yaşayan biri olarak 2 rekat beyanda bulunma hakkını ve haddini kendimde buluyorum tabii yüksek müsaadelerinizle.
en yalın ve kapsayıcı haliyle, aydınlanmanın temel saiki, insanoğlunu tüm korkularından arındırmak ve son kertede insanı efendi konumuna getirmektir.
aynı insanlar, - hobbes, locke, jjr gibi yazarlar gerekçeleri farklı olsa da toplum sözleşmesinde mevcudiyeti hususunda mutabıktırar - toplum sözleşmesini farazi olarak akdetmek suretiyle cebir tekelini, devlet denen iktidar aygıtına devretmek suretiyle devletli/toplumsal yaşama geçme konusunda irade ortaya koymuşlardır.
hal böyleyken, öyle ya da böyle insanların üstündeki bir devlet ve aydınlanma tesisi suretiyle efendi konumuna getirilmek istenen bir insan modeli, şüphesiz ki az gelişmiş toplumlarda fazlasıyla çelişmekte/yarışmakta/çekişmektedir. ve yine az gelişmiş toplumlarda, devletin rasyonel, somut ve kararlı biçimde sınırlandırılması söz konusu olmadığından toplum, devletin hiyerarşik olarak altında kalmaktadır. gerçekten de bu tip münazara ve münakaşalarda aşağılanarak başvurulan ilk soru, "devlet, toplum için mi vardır? yoksa toplum, devlet için mi vardır?" sualidir.
o vakit, makul, mantıklı, tehlikesiz ve işlevsel olan şey; devletin biçtiği kıyafeti giyip "tipik" olmaktır. bunun hilafına her tavır, her tutum, her davranış, her yaşam biçimi, her dünya görüşü, beyhude olmasından da öte oldukça tehlikeli olacaktır.
durumu olmayıp okuyamayan arkadaşlarım için özetle,
