hatırlandığında suratta aptal bir gülümsemeye neden olan anılardır.
- bir keresinde hiç unutmuyorum ben 8 yaşlarındayım, kardeşimde daha 1 yaşında ya var ya yok. annem acil bir durum için 10-15 dk lığına komşuya gidecek. bende tutturdum "bende gelicem" diye. kadın yalvarıyor "evladım hemen gelicem bak söz. dur azcık bebeğin başında". neyse astım suratımı oturdum. annemde bebeği uyuttu gitti. aradan iki dk geçti annem yok, üç dk geçti annem yok, dört beş derken ben duruma iyice ifrit olmaya başladım. bir gözüm bebekte bir gözüm kapıda annem gelecek diye. en sonunda dayanamadım gittim bebeği öpücüklere boğuyorum, kulağına şarkı söylüyorum uyansın diye. uyansın ki annemi çağırayım eve gelsin ya da bizide alsın götürsün. ama bebek kardeşin uyandığı muyandığı yok. başka çareler araken gözüme eski model süpürge ilişti. kopardım bir tel, bebeğin kulağına burnuna sokmaya başladım. o sahne dün gibi aklımda valla. tabi çabalarım nihayet sonuç verdi. bebek kardeş uyandı bende anneme seslendim eve geldi. mutluydum artık.
