üniversiteden yeni mezunum iş bulmaya çalışıyorum, bundan bir sene önce hayalim 26 yaşına geldiğimde anne olmaktı. şimdi çocuğuma asla sağlayamayacağım şartları düşünüyorum ve artık anne olmak aklımın ucundan bile geçmiyor. yaşadığım ülkenin şartları beni tahammülsüz ve geleceğe dair sıfır umudu olan birine çevirmişken çocuğuma ne kadar tahammül edebilirim? okula gitmesi gerektiğinde çomar kafasındaki insanların yetiştirdiği çocukların yanına nasıl gönderebilirim, devlet okunda ben çocukken dayak yedim, zorbalığa uğradım, işini hiç bilmeyen eğitimcilerin elinde çorba oldum, bir öğretmenimin tacizine uğradım. benim çocuğum neden bunları yaşasın? özel okula kendim bir öğretmen olarak nasıl param yetsin? ben bu ülkede nefes alamıyorum, üretemiyorum, yarına inançla bakamıyorum, çünkü bana alan açılmıyor. her gün yurtdışından iş arıyorum. anne olmaktan vazgeçtim çünkü ona benim yaşayamadığım refahı yaşatamayacaksam bu dünyaya getirmeye hakkım yok. benden sadece bugünümü, ruh sağlığımı çalmakla kalmadılar dolaylı olarak çocuğumu da çaldılar. umarım güzel günler görürüz.
