Ruhsal sağlığı yerinde hiçbir anne, evladına kıyamaz, haldır huldur dövemez, içi elvermez.
Çocukken, uzaktan güdümlü anne terliği tadan bir neslin insanıyım, popoya vurulan şaplakları da tattık biz.
Ama o nasıl bir dövmekse, hiçbir zaman annenin sevgisini sorgulamadık, travma geçirmedik.
O dönemlerde hepimiz böyle büyüdük galiba...
Garip gelmiyordu hiçbirimize...
Normaldi yani.
Eşek kadar insanlar olduktan sonra, ara ara anneme o terlikleri hatırlatırız kahkahalarla...
" Hayır, ne münasebet, yok öyle bişey" der mahcup mahcup gülerek, konuyu kapatır, gözleri nemlenir...
Anne yaaaaa, cansın sen....
