mükemmel bir david lynch klasiğidir. aslında oyuncuların röportojda anlattığı gibi çok basit bir konu çok ağır bir sanata dönüştürülmüştür.filmdeki en etkilendiğim sahne; mealen diana ünlü olmak için hollywood a giderken arkasında (yanlış hatırlamıyorsam) teyzesi ve yanındaki bir adam onu güzel şekilde uğurluyor fakat sonra şeytani şekilde gülümsüyor. filmin son sahnelerinde ise ünlü olamadığı görülen diana şok üstüne şok yaşarken ve depresyona girmişken bu ikili cüce şeklinde kahkahalarla geliyor ve diana ölüyor.
bu sahne aslında hepimizin hayatında sıkça rastladığımız çok anlamlı bir enstantane... bir işe koyulup başarmak için yola çıktığımızda bizi iyi yürekle yol eden, o işi başardığımızı görmek isteyen birçok kişinin olduğunu biliriz. fakat işler yolunda gitmiyorsa yine en büyük kabusları o insanlar yüzünden görürüz. bu nedensizdir aslında, kimse tarafından ortada kötü niyet yoktur, fakat, başarısız olduğumuzda içimize kapanırız ve o iyi insanların yüzünü mahçup çıkardığımızı düşünerek bunalım yaşarız...
