son 2 yılda kendime yük edindiğim her şey ile yüzleştim. güçlü durmak için içime attığım ne varsa saçtım etrafa. insanlara ördüğüm duvarları yıktım. mutsuz olma korkusuyla hissizleştirdiğim kalbimin tozlarını aldım. tek bir yangın kaldı içimde o da sensin. bana geldiğinde inan o ben değildim. yorgun , hissiz , korkak ve tabuları ile yürümeye çalışan biriydim sadece. yaşamayı durdurmuş ama zamana müdahale edemeyen biri vardı. sana geç kaldım biliyorum. aslında her şeye geç kalmış biriyim ama bir yerden başlamak gerekiyor. bu yangın beni kül eder. sana bunları anlatmalıyım. hislerinin aynı olmadığını biliyorum ama kabullenilmiş bir duygu kafanın içindeki bir acabadan iyidir. bir nebze mutsuzluk hissizlikten iyidir. insan gibi hissettirir. kabullenmişsen ve sonuçlarını görmüşsen iyileşebilirsin. zaten bu zamana kadar o kadar yara aldık. hepsi geçmedi mi?
Edit: merak edenlerin olduğunu sanmıyorum ama en azından acabam kalmadı. insan gibi hissediyorum. Sağlık olsun.
