genelde kemal sunal'ın "ramazaaan"* demesine, "şey.. sanırım onlar lens değil?" demeye, "abi siz kaçın kendinizi kurtarın" fedakarlığına benzemez. başkadır.
herkes niyetlenmiştir hayatının bir kısmında bir roman yazmaya, ama ya bitmeyen işlerden, ya üşengeçlikten, ya da yeteneksizlikten oturamamıştır kağıdın başına.
en büyük sebebi ise, başlangıcı yapamamaktır ama, ilk cümle devamını da getirecektir oysa. işte aşkı bulmak yeni bir roman yazmaya niyetlendirecek ilk cümleyi bulmak gibidir. aşık olmadan önceki son söz ise, genelde kişisel romanın ilk cümlesine işaret eder hayatı.
"duyduğum çilek kokusunu takip ettiğimde, onu gördüm. onu görür görmez, uzun sürelerdir çekilen ızdırapların, yer yer kabalaşan vakit öldürmece oyunlarının, hilelerin, suskunluğun, bu kırgınlığın, bu olmamışlığın ve bu çekilen acının, hiç şüpheye düşmeden, hiç nazlanmadan, uykuya dalan bir çocuğun masumluğu gibi biteceğini ve çok mutlu olacağımı hemen anladım. buna da inceden üzüldüm" *
