"evet, sonsuzluğun görüldüğü yerde secde başlıyor ve orada acılarla yeisler sona eriyor. sonsuzluğa mahkûm olduğumuzu gördüğümüz ve bunu anladığımız zaman hayata mahkûm edilişimizin sebebini anlıyoruz. hayatın değersizliği hakkındaki bütün sayıklamalar, bunaltıcı kâbuslar, sonsuzluğun fermanını okuduğumuz anda eriyip kayboluyorlar. mahkûmiyet sandığımız hayat faciasının gerçekte bize sunulmuş ilâhi imtiyaz olduğunu ancak o zaman anlıyoruz. sonsuzluğun neşvesi, ebedilik müjdesinin sevinci içinde yunus’larla mevlânaların yakaladıkları bu hakikatin idraki, insanı şaşırtıp ona “enel hak” dedirtirse hiç yadırganmamalı. dünyayı bir karanlıktan ibaret bilerek hayata başlayan körlerin arasında, hiç günün birinde gözleri açılarak onlara arzu renkleriyle ışıkları dolduğu zaman kamaşmayacak göz var mıdır?”
nurettin topçu, hareket dergisi, vıı / 74, şubat 1972
