Bence ölümden sonrası daha güzel. Artık pilim bitiyor. Birkaç yılım kaldı. Olmayan yaşama sevincim yine gelmiyor. Belki de çözüm bulutlara çıkmaktır. Çünkü dışarı çıkınca toplumda duygusal açlık çekiyorum. Altı üstü bir sevgi beklemiştim. Şimdi trenler ve metrolar çok harika duruyorlar. Ruh hastasıyım napalım. Nasıl olsa bekleyenim ve sevenim olmayacak. Çok istemiştim doğru bir insanı bulmak. Ama ya zaman yanlış ya da insan yanlış. Ruhum için üzülüyorum ama hayat devam ediyor. Herkesin dünyada bir yedeği vardır galiba. Başarılı olamıyorum. Seneler sonra ne olur bilmem. Ancak zaman gördüğüm resimlerden ibaret. Hayatı da sevmiyorum yaşamayı da. Sürekli esniyorum. Mutlu değilim. Hep beklenti içindeyim. Şimdi ise cennetten bekliyorum. Zaten cennet de olmayacak. Ama herkes birer birer değişiyor. Oysa albenili bir insanım. Hayat beni çekmiyor. Para kazanamıyorum. Oysa kimse benden bir şey beklemiyor. Ve arkalarda kalmak ağrıma gidiyor. Siz de 18 yıl okuyun ve arkada kal'ın atamamayın ne hissedersiniz? Yaşıyorsam şu an yemek için. Biraz da frijitim. Sanki evliliği de yapamayacağım. Her gün azalan enerjimle yapacağım tek yol intihar etmek. Herkes beni unutacak bir gün. Beklenti içinde olduğum için her şeyi abartıyorum. Oysa bira kırmızı biraları içtiğim zaman daha çok mutluydum. Çünkü kafam sarhoştu. Bunca zaman ne kadar eleştirsem de aslında kısmen de olsa haklılardı. Yapılan bir iyilik beni çok mutlu eder ve unutmam. Hep sadık kalırım. Lakin bana mutluluk verecek olan şeyler bunlar değil. Mutluluk bir dost ve Allah olduğunu anladım. Zaten yapılan bütün erotik zevkler bitiyor. Geriye kalan sadece Allah ve sen. Kaldı ki yıllar sonra yaslanmak istemem. Çünkü o zaman kimse beni sevmez. Allahım yaratmış ama hiç mi hiç mutlu değilim. Şifası da yok. Senelerdir mutsuzum. Sakinligim ise bir şelale gibi. Öylesine sakin ve soğuğum ki... Çok boş hayat yaşamışım da. Çünkü kimseyi fedakarlık edecek kadar sevemedim. Arkamda hiç kimseye fedakarlık yapamamışım. Fedakarlık yapsaydım unutulmazdım. Yaşamak sıkıcı. Ama yemek güzel o da kilo yapıyor. Fedakarlık yapanlar nedense hep mutlu oluyorlar. Fedakarlık üst duygu demek ki. Bir de başarılı olanlar da hep fedakârdırlar.
