"300 ölü, yüzlerce yaralı" gibi cümleler içeren haberler o kadar gündelik bir şey olmuştur ki, o kadar da dehşet verici bir şey değildir tv karşısında bomba yağdırılan bir şehri izlemek. şaşırır insan kendine bunun için, suçluluk hisseder, vicdanı sızlar biraz da. ama gerçek budur. her şeye alıştığımız gibi, canlı canlı patlayan bombaları, ölen insanları, savaşcılık oynayan askerler de hayatımızın bir parçası, binlerce kilometre uzakta da olsak. bir bilgisayar oyunu ya da bir savaş filminden farksız bizim için.
en fazla, arada bir küfür edilir, oha'lar, yuh'lar, cık cık'lar alır yürür. üzülünür, sinirlenilir, birkaç dakika sürer etkisi, sonuç olarak haberler biter, sizin için de savaş bitmiştir. artık o psikolojinden çıkma vaktiniz gelmiştir, "acaba mavi mi giysem, yeşil mi? tost mu yesem, dürüm mü?" şeklindeki anlık problemlernize dönersiniz içinizde duyduğunuz az bir vicdan azabıyla.
o bombalarsa orada patlamaya devam eder.
