Son iki senedir yaşamakta olduğum durum. Ya geç alıyorum ya da eksik. Mart ayından beri ne kiramı ne faturalarımı ödeyebildim. Haysiyet duygusuyla oynuyorlar insanın. Ve çevirmenlik yaptığım için herkes benden bedava çeviri istiyor, üstelik durumumu bilmelerine rağmen. Utanıyorum bu insanlardan. intihar etmek istiyorum. Yok hayat kurmamıza izin vermediler.
Arkadaşlar kafayı mı yediniz? Pandemiden önce vardı bu durum ve çalıştığım farklı kurumlar için geçerli. Özel sektör ve istanbul ikilisi... iş isteyen çok, iş imkanı yok işte kısaca. Ailemden bağımsız bir kadın olarak ayakta durmak çok zor. Kiralar yüksek. Neyse.
Çalışmadan nasıl yaşayacaksın pardon? Kira, fatura, market alışverişi, haysiyetli yaşam? Kim verecek sana para? Ücret ekonomisine girmeden nasıl yaşamını sürdüreceksin? Ailen mi zengin? Aileme de ben bakıyorum dostum. Sen otur.
