Kudüs'te bir gazeteci, ağlama duvarının önünden her geçişinde yaşlı bir Musevi'nin orada dua ettiğini fark etmiş. Birkaç hafta sonra dayanamayıp adama şu soruyu sormuş: "Sizi her gün ağlama duvarının önünde dua ederken görüyorum. Kaç senedir bunu sürdürüyorsunuz?"
- israil'e göçtüğümden beri 40 yıldır.
- Peki bugün nasıl bir duygu içindesiniz? Ne hissediyorsunuz?
Musevi adam, bezgin bir sesle cevap vermiş: "içimde, sanki duvara konuşuyormuşum gibi bir his var."
"Tanrı" tamam da, insanlarla konuşurken de bazen içimde "sanki duvara karşı konuşuyormuşum gibi bir his" oluyor. bazen de bizatihi duvar olup, duvarlara karşı konuşan duvarmışım gibi hissediyorum ki duvara konuşmak böyle bir şeydir işte.
