biraz mehmet akif ersoy övüp uyuyacağım, ben övdüm de geldim diyenler okumasın.
"sözüm odun gibi olsun hakikat olsun tek"
derken bile bütün lirik duygulu şairleri cebinden çıkaran istiklal marşı şairi.
safahat ın gölgeleri asımı her bölümü çok kıymetli ama özellikle manzum hikayelerindeki ***** muhteşem üslubu, en imkansız şiirleri bile su içer gibi yazması beni büyülüyor. dönemin istanbul'unu anlattığı toplumcu şiirlerde tezini, amacını hiç elden bırakmadan, edebi zevki en yükseğe çıkarmak, aynı anda bir de hikaye anlatmak inanılmaz bir güç. bunlardan ikisini nazım hikmet de yapar ama sayıklama halinde yapar. mehmet akif in şiirleri hem uyanık hem de hayali sürüklüyor peşinden. arada bir de tokat savuruyor; ne olduğunu şaşırır insan.
yetmiş beş yaşında hala çalışan seyfi baba ya söylettiği:
"kim kazanmazsa bu dünyada bir ekmek parası
dostun yüz karası, düşmanının maskarası"
