Hayat tek başına sonunu getireceğimiz kadar keyifli değil. Gerçi keyifli olsa bile tek başına bir yere kadar sürer bu keyif. Özellikle zor günlerde el ayak çekilince, bir başına kalınca daha iyi anlıyor insan.
Güvenebileceğim, sırtımı yaslayabileceğim, düştüğümde elimden tutup kaldıracak, rahatça yanında kahkaha atıp saçmalayacağım birinin varlığı fena olmaz. Hem birlikte çoğalmak gibi bir şansımız da varken neden olmasın?
Şöyle bir şeyin olma ihtimali bile çok güzel*
