Ben pek sinirlenip kavga eden biri değilimdir ancak şunu bilirim: sinirlenince ağlayan insanları bir tek yine sinirlenince ağlayan insanlar anlar. Malesef ağlamak hassas insanların en büyük lanetidir. Bazen de ağlayamamak. Ama hassaslık güçsüzlükten gelmez, tam tersi, fazla düşünen ve en iyiyi-doğruyu bulmaya çabalayan güçlü bir zihnin ürünüdür. Bunun farkına vardığımdan beri ne ağlamayı, ne susmayı, ne de bir başka şeyi utanç kaynağı olarak görmeyi bıraktım. Asıl utanç kaynağı olan şey; yalnızca kendisini haklı gören, sığ ve ahlaksız kişilerin sahip oldukları sağlıksız-donuk zihinleridir. Böyle bir zihin bile tek başına bir utanç kaynağı benim için. Dostluklarından da düşmanlıklarından da her türlü zarar gelir kişiye. selam bile vermemeli bu tiplere, zararları boylarını aştığında dostluğunuzu bitirip rahat bir nefes alın derim. Zira sonradan farkediyorsunuz ki, bunların varlıkları tek başına çirkinlikten ibaretmiş.
Tabi kendisini haklı çıkarmak için ağlayanları men ediyorum bu tanımdan. Zira bu kişiler, her durumu kendi çıkarına kullanmaya çalışan aciz ve işe yaramaz insanlar olduklarından ne dostlukları ne de düşmanlıkları işe yarar ya da keyif verir. Varlıklarının kişilerin dünyalarında asla iz bırakmadığını düşünüyorum hatta, öyle sıradan ve silik bir değere sahiptirler. Ne yalan söyleyeyim, bu tiplere de üzülüyorum ben. Başlarda bana düşmanlık eden ama daha sonrasında çaresiz kalıp dost olan biri vardı lisans yıllarımda, ahan da bu o. Iyk.
