Tam anlamıyla ne zaman böyle bir kişiliğe büründüm bilmiyorum ama bu özelliğimden ölümüne nefret ettiğimi iyi biliyorum. Bu o kadar iğrenç bir his ki karşınızdaki kişinin gözünde madara oluyorsunuz resmen.
Haklı veya haksız olmanız farketmiyor genelde konuşturulmayınca, sürekli sesiniz kesilince, gittikçe üzerinize yüklenildikçe cereyan eden bir durum.
Bir anda gözlerim doluyor, boğazımda kocaman bir yumru oluşuyor, yanaklarım kızarıyor, bedenim soğuyor ellerim, çenem ve vücudumun belirli kısımları titremeye başlıyor. Kendimi ağlamamak için tuttukça daha çok ağlayasım geliyor yutkunmamaya ne kadar uğraşsam da başaramıyor ve hemencecik gözümden bir yaş süzülüveriyor.
O kadar komik o kadar itici bir durum ki yaşamayan gerçekten bilmez. O kadar aciz bir görünüme bürünüyorsunuz ki olaydan sonra hem söyleyemediklerinizden hem de ağlamanın verdiği sinirden daha da çok ağlıyorsunuz.
Ben bir insanla tartışırken o insanı bile kendimden çok düşünüyorum 10 tane laf söyleceksem içlerinden en az kırıcı olan 1 tanesini seçiyorum buna rağmen insanlar üzerime yüklendikçe salak salak ağlamaya başlıyorum, konuşamıyorum.
