kapitalizmin gölgesine tasmasının ucunu bağlamış toplumların, erkeklerin elinden aldığı ağlama özgürlüğüne çok üzülüyorum. halbuki o kadar insani, o kadar insanı güçlü kılan bir eylem ki ağlamak... erkeklerimiz ağlayamadığı için bu kadar öfkeli bile olabilir. ben erkek olsam bu özgürlüğümü kimselere yedirtmezdim.
ağlayalım arkadaşlar, duygularımızı kabul edip onlarla yüzleştiğimizde çok güçlü bireyler olabiliriz ancak. güç gösterisi böyle yapılır. bir kadının, bir çocuğun, bir dumbellın üzerinde değil.
iş dünyasının çizdiği güçlü kadın portrelerine model olmuş, olmak isteyen kadınlar! kadınlarımız... ağlayalım, ancak o zaman daha canlı renkli olabiliriz, ancak o zaman uzanamadığımız ellere uzanabiliriz.
arkadaşlar, ağlayalım. korkmayalım. erkek adam gözlerinizden ve güçlü kadın kollarınızdan öperim. sevgiler...
