o sene öss'ye ikinci kez girmişim. yerleşemessem babam beni oyacak. zira ümitliler benden yana. neyse. tercih dönemi babam, dersanenin rehberlik hocasını eve çağıralım da uzun uzun konuşalım istemiş bunun içinde meseleyi akşam yemeğinde açtı:
- oğlum kamil hocanın eve çağıralım mı?
+ niye ki?
- bu tercihler için, nasıl hocanın yerleştirme kabiliyeti iyi mi?
+ bilmiyorum bir kızı var...
başta anlamasa da sonra öksürükle karışık bastı kahkahayı. babamı ve dahi ailemi böyle bir sözle güldürebileceğimi ama bir yandan da rezil olacağımı hiç düşünmezdim.
