Yapmak isteyip, yapamadıklarımdan o kadar çok pişmanlık duyuyorum ki bazen... sanırım bunu kelimelerle dahi anlatamam, sıkıldım artık, her şey, her yeni gün o kadar sıradan geliyor ki anlatamam. Kendi kendimi bitirdim ve bitirmeye devam ediyorum sanırım. Umut, umut etmek en güzel duygu. tabi yitirilmeye başlanmadı ise, umudunu kaybeden bir insanın da yaşayan bir ölüden ne farkı vardır ki, bilemiyorum...
Karamsarlık,
Bıkkınlık,
Pişmanlık,
Kalabalık içinde yalnızlıklar...
Hepsi de insanın içini çürüten şeyler değil midir aslında? içten içe yiyip bitirenler. Bu duygularla başa çıkmak'ta bizim elimizde değil midir?
O halde niye yapamıyoruz bunu, kimden korkuyoruz? işte bunu ben de bilmiyorum. Belki de kimse bilmiyor...
