bir soru cümlesi.
çok da basite indirgenemeyecek kadar vahim hallere sürüklüyor aciz insanı. aslında birkaç yüzyıl öncesine göre çok da akıllı değiliz. önceleri ellerimizle yaptığımız kurabiyelere tanrı diyorduk, aç kaldığımızda çayımıza batırıp yiyorduk.
donut tanrısı! ah ne komik.
öyle değil mi bre müminler, muhammet'in dedelerinin kaç tane tanrısı vardı. ben sayamadım, çölde kutup ayısı ile randevum vardı; lakin kendileri yapmadılar mı tüm tanrılarını.
güneşe tanrı demedi mi insanlar?
mitolojideki binlerce tanrı nereden geldi? kim var etti onları?
elbette insan. tamam mitoloji çok uzaklarda kaldı diyorsanız, birkaç yüzyıl öncesindeki çok tanrılı topluluklara bakın. onların dinleriyle, tanrılarıyla alay etmek, onları cahil yerine koymak hoşumuza gidiyor.
peki, neden bu tanrıların ve dinlerin gelişmiş bir versiyonu olana inandığımızı kabullenemiyoruz?
tam gediğine oturuyor ralph waldo emerson'un ifadesi;
"bir çağın dini bir sonrakinin edebi eğlencesidir"
evet, insan kendisini yaratan bir tanrı yaratabilir, yaratmalıdır. yoksa nasıl var olduğunu açıklayamaz.
ve tarih boşluklardan nefret eder. bilim işte bunun için vardır.
ne var ki, kimileri için din bilimin önüme geçmiştir. belki de geçirilmiştir.
günümüzde, din kullanılmaktadır. nasıl geçmişte milliyetçilik kullanılmışsa, vakti geçmeden dinden sonuna kadar yararlanmak isteyen güçler tarafından kullanılacaktır.
çünkü, askere şehitlik masalı ile gidersin.
çünkü insanları kontrol altına almak için çok fazla çaba harcamazsın.
sorgulamaz insanlar bazı şeyleri, ahirete bırakırlar.
çünküler çok fazladır, ama din olmadan bir devletin ayakta kalması zor olur.
uyuyan insanları yönetmek oldukça kolaydır.
her neyse, insan kendini yaratan bir tanrı yarattı, ardından o tanrı büyüdü ve büyüdü.
insanın her yanını sardı ve karanlıklar içersine çekti..
